real estate

guy debord's real estate agency

the policy of verbal gentrification:

acknowledging voices of dissent not as a means of
giving a platform for these voices but as a means
for suppressing them by incorporating them


to show them is to silence them
to reveal them is to hide them
to advocate them is to eradicate them

re_mapping/ "redifined" by the company (the company + euphemisms)

Το Remap KM και ο Εκτοπισμός των κατοίκων στην περιοχή Κεραμεικός Μεταξουργείο.


Διαβάζω στο μαύρο με λευκά γράμματα φυλλάδιο με τον τίτλο ReMap: «Το ReMap αποτελεί ένα πολύπλευρο καλλιτεχνικό πρόγραμμα που λειτουργεί παράλληλα με την 1η Μπιενάλε της Αθήνας στην περιοχή Κεραμεικού Μεταξουργείου της Αθήνας. Αποσκοπεί στο να δώσει μία ακόμα πτυχή στο θεματολόγιο και μεθοδολογικό πλαίσιο της 1ης Μπιενάλε της Αθήνας με τίτλο Destroy Athens μέσα από την εξερεύνηση της ταυτότητας της συγκεκριμένης περιοχής και την αναθεώρηση του τρόπου χρήσης ιδιωτικών και δημόσιων χώρων».
Αρχικά φαντάζει ως μια εξαιρετικά καλή ιδέα το ότι ένα πρόγραμμα καλλιτεχνικό εξερευνά την ταυτότητα όπως μας λέει την περιοχής Κεραμεικού Μεταξουργείου «αναθεωρώντας μάλιστα τον τρόπο χρήσης των ιδιωτικών και δημόσιων χώρων της περιοχής».
Γνωρίζοντας το Μεταξουργείο και τους κατοίκους από εξερευνήσεις που εδώ και χρόνια γίνονταν από την ομάδα Αστικό Κενό και αργότερα από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική τις συνθήκες κατοίκησης, καθώς παιδιά από την περιοχή ερχόντουσαν στο 87o δημοτικό σχολείο και πήραν μέρος στη δράση το 2006 με θέμα «Ένα κενό οικόπεδο αφορμή διαλόγου κατασκευής ενεργοποίησης» . Μέσα από το ΔΝΑ είχαμε αντιμετωπίσει εδώ και τρία χρόνια το ζήτημα του εκτοπισμού των κατοίκων από επενδυτές στην περιοχή. Οι κάτοικοι των κτιρίων αναγκάζονται να φύγουν όπως-όπως για να πάνε να ζήσουν σε άλλες περιοχές στην περιφέρεια της Αθήνας η ακόμη κάποιοι μουσουλμάνοι να επιστρέψουν στην Κομοτηνή η αν πρόκειται για άστεγους μετανάστες να βγουν στον δρόμο. Επίσης ξέραμε ότι σε πολλά εγκαταλειμμένα σπίτια είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο μετανάστες, και όχι μόνο, και υπήρχε και μια γνωστή κατάληψη .
Φάνταζε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα το οποίο θα μπορούσε να εργαστεί μ αυτές τις ομάδες κατοίκων και να επανασχεδιάσει μαζί με τους κατοίκους χώρους και καταστάσεις όπως έγινε σε άλλες πόλεις της Ευρώπης .

Συνεχίζοντας την ανάγνωση το πρόγραμμα γράφει «είναι ένα πείραμα σε ψυχογεωγραφικούς χαρτες που δημιουργούνται μέσω μεταβατικών χώρων ……ο στόχος είναι να δημιουργηθούν διαφορετικές πιθανότητες σύνδεσης του απτού κόσμου των κτιρίων, δρόμων και αστικών χώρων με εφαρμογές σύγχρονης τέχνης κοινωνικά δίκτυα μέσα επικοινωνίας.»
Τριγυρνώντας στους χώρους, που είναι εντυπωσιακοί καθώς είναι ποτισμένοι από πρόσφατα ίχνη κατοίκησης , που όμως τα έργα των καλλιτεχνών καμία σχέση δεν έδειχναν να έχουν με αυτούς , φάνταζαν παράξενοι άδειοι χώροι, ανάμεσα στους οίκους ανοχής, στα καταστήματα των μεταναστών και στις κατοικίες του Μεταξουργείου. Κάθε φορά που βγαίναμε αντιμετωπίζαμε τα βλέμματα κάποιων που μας κοιτούσαν σαν να είχαν πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το τι ήταν αυτοί οι χώροι και τι κάναμε εμείς εκεί. Μας δημιουργήθηκαν και εμάς κάποια βασικά ερωτήματα όπως Τι χρήση είχαν πριν οι χώροι αυτοί ; Οι κάτοικοί τους τι έγιναν; Που πήγαν; Ποιος ο λόγος που όλοι ήταν άδειοι ; Τι θα γίνουν μετά; Ποίοι είναι οι ιδιοκτήτες;

Τη συνέχεια στο θέμα έδωσε η συνάντηση με τον Manray το βράδυ της Τετάρτης στην Μπιενάλε στο Γκάζι . Ο Μανρέυ είχε έλθει από το Βερολίνο και όλο το πρωί περπατούσε στην περιοχή, ρωτούσε επίμονα να μάθει τι συμβαίνει καθώς γνωρίζει πολύ καλά το Κρόιτσμπερκ , είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά ρωτούσε τι κάνουν οι αρχιτέκτονες σε σχέση με την περιοχή, τι σχέση έχουν οι χώροι με την Μπιενάλε, πως αντιμετωπίζουν το ζήτημα οι καλλιτέχνες. Κάποιος καλλιτέχνης μας είπε, ότι όταν πήγε πρώτη φορά στον χώρο που του έδωσαν μέσα ήταν κάποιοι μετανάστες, όταν ξαναπήγε είχαν φύγει . Κάποιοι άλλοι είπαν, ότι για να φύγουν αυτοί που έμεναν μέσα, τους έκοψαν το ρεύμα.

Όπως μετά έμαθα πρόκειται για Επενδυτικό σχέδιο στην περιοχή Κεραμεικός Μεταξουργείο, τα κτίρια έχουν αγοραστεί από έναν επενδυτή , και ο εκτοπισμός των κατοίκων ήταν γεγονός για να μπορέσουν τα κτίρια να είναι άδεια στην έναρξη της Μπιενάλε της Αθήνας .
Τι έκαναν οι κάτοικοι; Δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν γιατί από ότι μάθαμε τους έκοψαν το ρεύμα και έτσι αναγκάστηκαν να φύγουν και να βρεθούν στο δρόμο, στην περίπτωση αυτή εκτοπίστηκαν βίαια για να εισβάλει η Τέχνη στους χώρους.
Καμία αντίρρηση για κάτι που έτσι και αλλιώς συμβαίνει όταν γίνονται επενδύσεις και αναπλάσεις περιοχών, αν και το ζητούμενο είναι διαφορετικό καθώς η ανάπλαση μιας περιοχής αφορά πρώτα απ όλους τους κατοίκους της . Οι καλλιτέχνες ως πρωτοπορία μπορούν να βρεθούν στο πλευρό τους και να βοηθήσουν σ αυτή την κατεύθυνση άλλωστε έχουν κινηθεί πολλά project Site specific art .
Αυτό που ενοχλεί αφάνταστα και είναι κακόγουστο και ύποπτο είναι ότι ένα Eπενδυτικό πρόγραμμα παρουσιάζεται ως Καλλιτεχνικό γεγονός και μάλιστα της πρωτοπορίας, παράλληλο πρόγραμμα με την 1η Μπιενάλε της Αθήνας και μπερδεύεται με νοήματα όπως ψυχογεωγραφικοί χάρτες , κοινωνικά δίκτυα, δηλαδή μ εκείνους που δούλεψαν και δουλεύουν ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση υπερασπιζόμενοι την πόλη και αυτούς που την κατοικούν .
Το κείμενο αυτό είναι το πρώτο σε μια σειρά κειμένων που θ ακολουθήσουν και επιθυμεί ανοίξει μια ανοιχτή συζήτηση πάνω στα ζητήματα 1. του ρόλου της Tέχνης στην περιοχή 2.του Εκτοπισμού των κατοίκων. Tι σημαίνει καταστασιακός χάρτης και ReMap 2. της Επανάχρησης στην περιοχή του Μεταξουργείου, του ρόλου του Δήμου, των Επενδυτών κλπ

Ελένη Τζιρτζιλάκη
από το Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική

photo by Pablo Leon de la Barra

στην γειτονιά του κεραμεικού επιβάλλεται μια νέα ουτοπία.
Το νέο κυρίαρχο υποκείμενο έχει αγνές καλλιτεχνικές προθέσεις.
Οπλισμένο με την δυνατότητα να μπορεί να αντιμετωπίζει τα πράγματα
ως απλή θέαση, οικοδομεί τον κόσμο του πάνω στην κοινωνική ουδετερότητα.
Έτοιμο να κριτικάρει όλα τα κακώς κείμενα ή ατέλειες του συστήματος,
και όχι να τα αντιμετωπίσει, ετοιμάζεται να εγκαταστήσει ένα νέο μνημείο
της παραίτησης.Μην έχοντας γνωρίσει άλλη πραγματικότητα από το
θέαμα, θα οικοδομήσει κατασκευές οι οποίες δεν θα αντιστοιχούν
σε καμία εμπειρία.ο τόπος αυτός δημιουργεί την ψευδαίσθηση
του εντοπισμού του στο χώρο βάσει οδηγιών που θα εισβάλλουν
βαθιά στο περιεχόμενο της νέας χρήσης.Επιθυμία της νέας διαμονής
είναι η αυτοαναφορικότητα και επιφυλλάσεται να αφήνει κάθε πράγμα να αναδύεται
μόνο μέσα από την αξία του, απόλυτα μετρήσιμο, ποσοτικό και εν τέλει ανταλλάξιμο.
Αγνές καλλιτεχνικές προθέσεις/στη γειτονιά του κεραμεικού/επιβάλλουν μια νέα ουτοπία.

occupation, being the key word

who cares and who is able to care

Εν τω μεταξύ,όσο εμείς αναρωτιόμαστε αν τα ”Prada” συνιστούν ή όχι πολιτικό σώμα και αν είναι ικανά να επηρεάσουν τα ΄΄κέντρα λήψης αποφάσεων΄΄, η εκρηκτική ανάπτυξη των παραγκουπόλεων (slum towns) ειδικά στις χώρες του ΄΄τρίτου κόσμου΄΄ αλλά όχι μόνο, είναι μάλλον το πιο κρίσιμο γεωπολιτικό γεγονός των καιρών. Επίσημα , συνεχίζουμε να το αντιμετωπίζουμε σαν ένα περιθωριακό φαινόμενο. Όμως σύντομα -αν δεν συμβαίνει ήδη- η αστική συγκέντρωση του παγκόσμιου πληθυσμού, θα ξεπεράσει τον πληθυσμό της υπαίθρου και μιας και οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων θα αποτελούν την πλειοψηφία των πόλεων, τότε με ποια έννοια ακριβώς θεωρούμε το φαινόμενο ΄΄περιθωριακό΄΄;
Μιλάμε για ένα πληθυσμό που ζει μια εντελώς διαφορετική πολιτική κουλτούρα. Τοποθετημένος εκτός του όποιου κρατικού ελέγχου ( who cares and who is able to care), σε διαρκή αναζήτηση μορφών αυτο οργάνωσης, εν μέρει εκτός νόμου και επαναπροσδιορίζοντας διαρκώς την ηθική της βίας.
Ένα νέο προλεταριάτο που δεν έχει να χάσει ούτε τις αλυσίδες του γιατί δεν κατέχει ούτε τέτοιες.
Μια αποεδαφοποιημένη νεα παγκόσμια κοινωνική τάξη που με ένα παράδοξο τρόπο μοιράζεται κοινούς τόπους με την άλλη upcoming τάξη την επονομαζόμενη ΄΄συμβολική τάξη΄΄,επίσης ΄΄τοπικά ξεριζωμένη΄΄ αυτής των μάνατζερ, των δημοσιογράφων και των δημοσιοσχετιστών, των καλλιτεχνών και των ακαδημαϊκών, ίσως των μπλογκερς της κάθε πλατείας συντάγματος κτλ, αυτών που αισθάνονται πολύ πιο κοντά με τους αντιστοίχους τους στην άλλη άκρη του ατλαντικού πχ , παρά με τους κατοίκους της πόλης τους μισό χιλιόμετρο πιο πέρα. Ίσως θα έπρεπε να ρίξουμε μια ματιά στα σημάδια μιας αναδυόμενης κοινωνικής συνείδησης και νέων μορφών συμμαχίας γιατί ως γνωστόν είναι άγνωστες οι βουλές της ιστορίας.

ilias

απο το vlemma.wordpress.com